Chhau taniec, który wywodzi się ze sztuki walki z użyciem miecza, tarczy i innych rodzajów broni. Nie zalicza się go do klasycznych tańców indyjskich, jest tańcem „półklasycznym”. Wyróżnia się przede wszystkim trzy style chhau: Seraikela (z rejonów obecnego stanu Jharkhand), Purulia (z Bengalu) i Myurbhanj (z Orissy).
Dynamiczne wykorzystanie przestrzeni, żywiołowe, silne, rytmiczne, pełne gracji ruchy, naśladujące sposób poruszania się zwierząt – to właśnie chhau. Ponieważ styl Seraikela charakteryzują piękne, bogato zdobione maski, twarz tancerza nie jest widoczna, a emocje i nastroje przekazywane są za pomocą „mowy ciała”.

Chhau, przemawia ciałem ludzkim i wyraża całkowicie emocje tancerza.
Pokazuje również jego uczucia i nastawienie do świata. Jest to styl wykorzystywany, dla osób
które kochają spokój i odpoczynek. Nie jest to taniec szybki pod względem ruchu. Jest on oparty raczej
na ruchach nóg i rąk (dłoni), przeważnie przy zwykłym siedzeniu.

Rodzaje Chhau;

Seraikella Chhau - styl ten kwitnął i prosperował pod królewskim patronatem. Swój mocny, wojenny charakter wyrabiał tylko odpowiedni mężczyzna. Książęta nie tylko uczestniczyli w tańcach, lecz byli również nauczycielami. Seraikella Chhau, to taniec gdzie tancerze noszą specjalne maski, a maski te są takie same jak maski używane do tańców Wayang Wong na Wyspach Jawy (w Japonii).

Purulia Chhau - styl, w którym najczęściej tańcząc zakrywa się twarze maskami. Szczególnie tymi, które wywodzą się z rzemiosła. Jest to taniec, który oparty jest na przeszłości plemiennych przodków. Na Purulia Chhau działa też literatura, oraz Hinduizm wojenny. Cały ten folklor kształtuje jedną najważniejszą cechę tego tańca: triumf dobra nad złem.

Mayurbhanj Chhau - styl, który bardzo wysoko rozwinął i opracował ruchy ciała, bez żadnych masek. Podobnie jak Seraikella Chhau, rozwinął się pod patronatem królewskim, a jego przesłanie jest rozważane w łączności pomiędzy Hindusem, a Ziemią. Wyraża całkowite emocje tańczącego, wobec jego kraju i kultury społecznej.

Styl ten kształtuje wokalną muzykę indyjską. Jego akompaniament zaopatrują dhol, dhumba, nagara, dhansa i chadchadi. Są to indyjskie instrumenty wywodzące się z zachodniej części Indii.
Ludzie łączą ten styl z tańcem i ruchami wojennymi. Pokrywają go trzy aspekty wojenne nritta, nritya i natya jak i tandava i lasya.